صنعتی شدن سیاست درست تر می خواهد نه زمین بیشتر
دست های دراز و اندیشه های کوتاه، کار دست ما می دهد.
(محمد فاضلی)
✅ همواره در پنج دهه گذشته، تعرض به اراضی منابع طبیعی، مناطق حفاظت شده و ذخیره گاه های محیط زیستی با بهانه هایی نظیر ضرورت صنعتی شدن و نیاز به اراضی بیشتر توجیه شده است. بیم آن می رود که دور جدیدی از تعرض به زیستگاه ها، منابع طبیعی و مناطق چهارگانه حفاظت شده محیط زیستی به بهانه توسعه صنعتی و گردشگری آغاز شود. ضمن اذعان به ضرورت های صنعتی شدن برای ایجاد اشتغال و خلق ثروت، و امکان پذیری داشتن هم زمان توسعه و محیط زیست، نظر شما را به یک مقایسه جلب می کنم.
✅ کره جنوبی کشوری با 52 میلیون نفر جمعیت و مساحت 100 هزار کیلومتر مربع است. تولید ناخالص داخلی کره جنوبیدر سال 2016 معادل 1500 میلیارد دلار و تراکم جمعیت 507 نفر در هر کیلومتر مربع بوده و درآمد سرانه 29500 دلار است. تعداد شاغلین در سال 2017 برابر 26 میلیون و 511 هزار نفر بوده است.
✅ مساحت استان های گلستان، مازندران، گیلان و اردبیل به ترتیب 22، 24، 14، 17 کیلومتر مربع و معادل 80 درصد مساحت کره جنوبی است. این استان ها آب و هوایی نسبتاً مشابه با کره دارند (فقط نسبتاً) و ظرفیت زیست پذیری آن ها نیز بالاست. این بدان معناست که در شرایط مشابه باید می توانستند هشتاد درصد جمعیت کره (معادل 41 میلیون نفر) را در خود جای دهند و تولید ناخالص داخلی معادل 1200 میلیارد دلار در آن ها صورت می گرفت.
جمعیت ساکن در این چهار استان به ترتیب 1.8، 3.3، 2.5 و 1.2 میلیون نفر معادل 8.8 میلیون نفر است (یک پنجم هشتاد درصد جمعیت کره جنوبی)؛ و اگر خیلی ساده تولید ناخالص داخلی این هشت میلیون نفر را یک دهم کل تولید ناخالص داخلی هشتاد میلیون ایرانی حساب کنیم به عدد 43 میلیارد دلار می رسیم.
✅ این یک مقایسه ساده برای روشن شدن عمق سادگی و سطحی بودن استدلال کسانی است که می خواهند اراضی منابع طبیعی بیشتر و حتی مناطق حفاظت شده و ذخیره گاه های حیات وحش و تنوع زیستی را قربانی توسعه صنعتی کنند؛ والا من هم بر متغیرهای بیشتر دخیل در توسعه صنعتی کره آگاهم.
✅ نکته این است: اگر سیاست اقتصادی و صنعتی درست داشته باشیم، باید بتوانیم در مساحتی معادل چهار استان شمالی کشور، معادل 80 درصد تولید ناخالص داخلی کره جنوبی تولید کنیم و جمعیتی معادل نیمی از کشور را در آن اسکان دهیم (باز هم ظرفیت های اکولوژیک را تعمداً نادیده می گیرم تا مسأله پیچیده تر نشود.) بنابراین می شود فهمید اگر صنعتی نشده ایم و اقتصاد توسعه نیافته ای داریم، با تخصیص زمین های بیشتر و تخریب اراضی گسترده تری از مناطق حفاظت شده نیز به توسعه دست نخواهیم یافت.
✅ ما به احتمال قوی مساحت بسیار بیشتری از این کشور را در مقایسه با کره جنوبی صرف کشاورزی، صنعت و تأسیسات کرده ایم، اما تولید ناخالص داخی ما یک سوم کره است، فاصله فناوری ما نجومی است، و رتبه عملکرد محیط زیستی ایران و کره نیز به ترتیب 43 و 83 است.
✅ تعداد 18 میلیون توریست در سال 2016 وارد کره جنوبی شده اند و این میزان برای ایران نزدیک به 4 میلیون نفر است. توسعه توریسم نیز نیازمند تخصیص اراضی بیشتر نیست. مسأله جای دیگری است.
✅ کره جنوبی با سیاست صنعتی درست تر، بهره وری و فناوری بیشتر از ما در دل اقتصاد سیاسی سالم تر به این موفقیت ها دست یافته است نه با تخصیص اراضی بیشتر و تخریب افزون تر محیط زیست؛ از گشاده دستی بیشتر در تخریب محیط زیست، صنعتی شدن بیرون نمی آید. دست درازی کمتر و ایده پردازی و اندیشه ورزی بیشتر برای ما بهتر است. ترکیب دست های دراز و اندیشه های کوتاه، کار دست ما می دهد.
(این متن را اگر می پسندید، برای دیگران هم ارسال کنید.)
مخاطبی برایم نوشته آغاز بهتر از شروع است و واژه های بسیار با آن ساخته می شود: سرآغاز، آغازیدن، و ... و به توانمندی زبان بیشتر کمک می کند. به گمانم درست می گویند.
شروع نه START
(محمد فاضلی)
✅ عادی نیست که اسم همه خیابان ها و کوچه های تهران یا دیگر شهرهای کشور را علاوه بر فارسی به زبان انگلیسی هم می نویسند. کشوری که توریست های زیادی از کشورهای دیگر به آن سفر نمی کنند، و حتی تابلوهای شهری و بین جاده ای در اغلب موارد اصلاً گویا نیستند و ده ها ایراد به اطلاعات موجود در آن ها و حتی مکان نصب شان وارد است؛ چرا باید همه چیز را به انگلیسی هم ثبت کنند؟
✅ این رویه گاه بسیار بیمارگونه و فراتر از اطلاع رسانی می شود. آخرین مورد از این گونه انگلیسی نویسی ها در یکی از زیباترین شهرهای ایران دیدم. لاهیجان شهر زیبایی است و یکی از زیباترین نقاط آن استخر آب بسیار بزرگی است که در نزدیکی آبشار و کوهی در میان شهر قرار گرفته و در نزدیکی تله کابین و بام سبز شهر، منظره بسیار زیبایی خلق کرده است. نمی دانم چند شهر در دنیا می شود یافت که کوه و جنگل بسیار زیبایی وسط شهر سر برآورده باشند و خیابانی وجود داشته باشد که انتهای کوچه های آن به کوه-جنگل ختم شود، اما لاهیجان یکی از آن هاست.
✅ اطراف استخر لاهیجان را یک مسیر پیاده روی و دوچرخه سواری بسیار زیبا احاطه کرده است. نکته جالب این مسیر، نقطه آغاز آن است. تصویر زیر این نقطه آغاز را نشان می دهد. ابتدا مسیر به انگلیسی نوشته شده است START و طول مسیر نیز با اعداد انگلیسی 1865m نوشته شده است. این بار زحمت نکشیده اند معادل فارسی کلمه را نیز بنویسند.
✅ من مخالفتی با تعامل فرهنگی ندارم، اما زبان فارسی به عنوان یکی از مبانی هویت، باید در اولویت باشد. به راستی معنای نقش بستن واژه START در یکی از زیباترین مکان هایی که می شود در ایران سراغ گرفت چیست؟ ده ها یا صدها هزار نفری که انگلیسی نمی دانند؛ و کودکان ما که از ابتدا با این نشانه آشنا می شوند، چه نسبتی با آن دارند؟ آیا ما برای راهنمایی خارجی ها زبان را به کار می بریم یا برای شهروندان و هویت خود کار می کنیم؟ آیا واقعاً به این باور رسیده ایم که زیبایی در زبان و خط فارسی نیست؟ آن چه بر مسیر اطراف استخر لاهیجان نقش بسته، فراتر از یک نشانه است.
✅ پیشنهاد می کنم شهرداری لاهیجان این نشانه را عوض کند و آن را با واژه «شروع» و نگارش طول مسیر با اعداد فارسی جایگزین کند. زیبایی منحصربه فرد استخر لاهیجان و مناظر اطراف آن نیازمند خط و واژگان انگلیسی نیست.
شروع-نه-START
✅ کاربست های بی مورد زبان انگلیسی در کشوری که دانش آموزان آن قریب یک دهه عمر خود را در کلاس های ناکارآمد آموزش زبان انگلیسی صرف می کنند و تقریباً به آموخته قابل اعتنایی دست نمی یابند، نشانه تعامل فرهنگی نیست؛ فراتر از نشانه است. نشانه ای از تهی شدن از درون است.
✅ اگر شما هم با ایده این متن موافقید، آن را برای دیگران ارسال کنید و با هشتگ شروع-نه-START به درخواست کنندگان از شهرداری لاهیجان برای تغییر واژه حک شده بر مسیر دور استخر لاهیجان بپیوندید. این می تواند فقط آغاز آگاهی و اقدام برای اجتناب از کاربرد بی مورد زبان انگلیسی و حمایت از زبان فارسی باشد.
خبرنگاران آزاد و ایران آباد
(محمد فاضلی)
امروز روز خبرنگار است. کوتاه سخن این که اگر جامعه ای خبرنگارش آزاد باشد تا بپرسد، انتشار و دسترسی به اطلاعات نیز آزاد باشد تا خبرنگار متکی بر اطلاعات دقیق اصحاب قدرت را به چالش بکشد، و رسانه آن قدر معطل پول آگهی دستگاه های دولتی و غیردولتی نباشد که قلم خبرنگارش را برای منافع روزنامه و سایت محدود نکند؛ آن جامعه راه به سوی آبادی می برد. خبرنگار آزاد و جامعه آباد همبسته یکدیگر هستند. خبرنگار ناکام و جامعه ناشاد هم همبسته یکدیگرند. انصاف باید داشت که خبرنگار نیز باید حرفه ای باشد، دانش و جرأت به چالش کشیدن داشته باشد؛ و البته این گونه خبرنگار در جایی که بیم آزادی در میان باشد، کمتر ظهور می کند. به امید روزی که خبرنگاران آزاد دغدغه ایران آباد داشته باشند.
(این متن را اگر می پسندید، برای دیگران هم ارسال کنید.)
دموکراسی و آبهای ژرف
(محمد فاضلی)
من به هیچ وجه تخصصی در زمینه آبهای ژرف ندارم. توهم هم ندارم که فکر کنم خواندن چند مطلب درباره آبهای ژرف اجازه اظهارنظر درباره تاثیر آبهای ژرف بر ویرانی یا آبادی مملکت است. اما از منظر دموکراسی و حاکمیت مردم بر سرنوشت خودشان و با توجه به سابقه پرخطای بوروکرات-تکنوکراتها در انجام کارهایی که ابتدا به مردم گفته اند سبب آبادانی و توسعه می شود و در نهایت زیان و گاه فاجعه به بار آورده است؛ و برای آنکه مجبور نشویم بیست سال بعد از زبان گروهی دیگر بشنویم 《ما مهندسان نادانی بودیم》، ضروری است مجموعه مطالعات محیط زیستی، اقتصادی، سیاسی، امنیتی استحصال آبهای ژرف؛ و سنجش تاثیر آنها بر پایداری سرزمین در مقایسه با سایر سناریوهای ممکن از جمله راهبردهای مدیریت تقاضای آب را منتشر کنید. حتما متخصصانی هستند که بتوانند درباره کفایت مطالعات اظهار نظر کنند، و در صورت درستی، مردم را متقاعد سازند که راه درست می روید.
من فکر می کنم طرحی با این میزان اهمیت که برای نجات ایران از آن یاد می شود، حتما چندین هزار صفحه مطاله و گزارش کارشناسی دارد و انتشار آنها منشا تولید اعتماد به هیدروکراسی و امید به آینده است. 111 سال از انقلاب مشروطه می گذرد، حق مردم میراث دار مشروطه است که بدانند بر چه مبنایی درباره سرزمین شان تصمیم گیری می شود. این به دموکراسی و مشروطه نزدیکتر است.
آب_ژرف
انتشار_مطالعات_آبهای_ژرف
(این متن را اگر می پسندید، برای دیگران هم ارسال کنید.)